„Odstraszanie przez niepewność” to doktryna walki psychologicznej z okresu zimnej wojny. Jedna z nieautoryzowanych wersji dotyczących zatonięcia K-129 głosi, że 7 marca 1968 roku sowiecka łódź podwodna odważyła się podejść na 300 mil morskich od Oahu by uruchomić jedną z rakiet balistycznych wycelowanych w Pearl Harbor. Zamiarem była mistyfikacja mająca za cel rozpalenie konfliktu zbrojnego USA z Chinami. Zatonięcie K-129 to wynik wybuchu pocisku przygotowanego do wyniesienia, awarii obwodu, służącego zniszczeniu głowicy w wypadku nieautoryzowanej próby uruchomienia. Mógł nastąpić bunt załogi niezgadzającej się na użycie broni nuklearnej.
Trzydzieści lat później na Brooklynie spotkają się świeżo przybyli rosyjscy emigranci: prostytutka Katia i średniego wieku taksówkarz ex-nawigator sowieckich statków, Wiktor. W ciągu jednego kursu taksówką odkrywają, że ich drogi skrzyżowały się, gdy wydarzyła się tragedia łodzi podwodnej. Wiktor podczas buntu załogi, zabił swojego najlepszego przyjaciela, ojca Katii. Scenarzysta chce odtworzyć nie tyle polityczne implikacje zdarzenia co sam sens śmierci dziewięćdziesięciu sześciu, przepraszam, dziewięćdziesięciu ośmiu członków załogi statku. Śmierć marynarzy to również testament dochodzenia prawdy o katastrofie pozostawiony bliskim.
Reżyserka obrazu Mako Kamitsuna, z pochodzenia Japonka, jest związana emocjonalnie z Hiroszimą, tam się wychowała, ma tam swoich przyjaciół, członków rodziny, wśród których pamięć o użyciu bomby atomowej wciąż jest żywa. Protagonistka filmu bada swoją przeszłość, tą samą drogą szła reżyser. Pamięć, miłość, poświęcenie jedno pokolenie przekazuje następnemu.Gdy reżyserka dowiaduje się, że wybuch wojny z użyciem arsenału jądrowego wisiał na włosku, zmusza ją to do badań historycznych a później stworzenia oryginalnego scenariusza i nakręcenia filmu. Natrafia na wystarczającą ilość wskazówek sugerujących, że K-129 w rzeczywistości próbował uruchomić jedną z głowic na Hawajach.
W filmie spotykamy tatarsko-polski duet aktorski. Brawurowo odegrane role Katii i Wiktora. Czułpan Chamatowa, imię oznacza w języku tatarskim poranną gwiazdę, to urodzona w Kazaniu, nomen omen gwiazda kina rosyjskiego, której międzynarodową sławę przyniosła rola w filmie „Goodbye, Lenin!” . Wiktor to Olek Krupa, perfekcyjnie posługujący się rosyjskim akcentem, absolwent warszawskiej PWST, najbardziej znany w Ameryce polski aktor, grający za Oceanem role złoczyńców jak w „Kevin sam domu”, choć zdarza się też wcielić i w postać rosyjskiego prezydenta jak w produkcji „Salt”.
Film otrzymał nominację jako najlepsza fabuła do warszawskiego festiwalu Grand Off
