Asghar Farhadi, nominowany do Oscara w kategorii Najlepszy Film Nieanglojęzyczny za „Klienta”, nie pojawi się na gali rozdania nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej.
Przypominam jego głośny film "Przeszłość":
Le Passé
Gdy Atropos staje się boginią Nowej Cywilizacji, gdy prawodawstwo Belgii wprowadza ustawę: oto na Dzień Dziecka, kochanie, miś pluszowy i jeszcze strzykawka a Peter Greenaway zamierza dokonać fizycznego samobójstwa by nie podjąć ryzyka samobójstwa twórczego, mówi: "mam zamiar się zabić, gdy będę miał osiemdziesiątkę, bo świat jest zbyt pełny i należy do młodych (…) nie znam nikogo, kto zrobił coś po osiemdziesiątce, jedna lub dwie późne reprodukcje Picassa, jeden lub dwa późne obrazy Tycjana..”. Asghar Farhadi, irański reżyser znany z wyścigu po statuetkę Oskara, którą wygrał w rywalizacji z „W ciemności”, realizuje, starannie we wszystkich swoich elementach skomponowany, będący w kontrze do idei Nowej Lewicy, film „Przeszłość”. Potencjał znaczeń, przekształcany w filmową rzeczywistość, zasłużenie uhonorowany zostaje nie tylko Złotą Taśmą, główną nagrodą polskich krytyków filmowych, Złotą Palmą dla najlepszej aktorki − Bérénice Bejo, Nagrodą Jury Ekumenicznego i nominacją do Złotej Palmy dla Asghar Farhadiego, ale staje się również oficjalnym kandydatem Iranu do Oscara dla najlepszego filmu nieanglojęzycznego podczas 86 ceremonii wręczenia Oscarów.
Fahradi od zawsze zainteresowany kinem idei, zdobył międzynarodową sławę obrazem "Co wiesz o Elly?". Po "Rozstaniu", opowieści o dwóch rodzinach, których losy w dramatyczny sposób splatają się ze sobą na skutek przypadkowego zbiegu okoliczności, realizuje, nie zmieniając tematyki, film „Przeszłość”. Lecz nie o wnikliwość w badaniu kwestii rozwodowych w nich chodzi. Tworząc intensywną emocjonalną relację z widzem opowiada o rzeczach dużo ważniejszych. Cztery lata po rozpadzie związku, Ahmad przyjeżdża do swojej byłej żony, by podpisać papiery rozwodowe. Na miejscu przekonuje się, że życie jego eks nie jest takie różowe, egzystuje ona posiłkując się kłamstwem i półprawdami. Marie potrzebuje dokończyć formalności, by móc wejść w nowy związek małżeński z Samirem. Spotkanie nabiera dramatyzmu i dynamiki, uwikłania urzekają niemal w równym stopniu co fabuła robiąca kolejną brawurową woltę. Tajemnice z przeszłości wychodzą na jaw i odciskają swoje piętno na bohaterach. W końcu Samir dokonuje ostatecznego wyboru. Jest mężem, będącej w śpiączce, matki swojego kilkuletniego syna. Mimo wielu życiowych powikłań, zamiast podania belladonny, pozostanie do końca z chorą kobietą. Zaciśnięta ręka żony na dłoni Samira pozostawi nadzieję.
Moralitet Farhadiego ma nas przekonać, że rozpad tradycyjnych związków spowoduje samotność bohaterów. Wszystko, co wiedzieliśmy, przystępując do oglądania filmu zostaje przez niego zakwestionowane. „ Wierzę, że dzisiejszy świat potrzebuje więcej pytań niż odpowiedzi. Odpowiedzi powstrzymują wątpliwości, zastanawianie się, myślenie…” – mówi reżyser. Intrygujący jest brak muzyki. Christoph Amann, który był odpowiedzialny za dźwięk, tworzy świat, który podkreśla i odzwierciedla fizyczne i emocjonalne stany bohaterów. Głosy przechodniów, samochody, krzyk mew, szczekanie psa, piosenka w radiu, to wszystko przyczynia się w sposób dyskretny do tworzenia atmosfery filmu.
Jak zwykle Farhadi przykłada dużą wagę do gry aktorskiej, zaowocowało to mimo kłopotów reżysera z językiem francuskim, Złotą Palmą dla Bérénice Bejo. Ali Mosaffa grający rolę Ahmada też zaczął naukę francuskiego na dwa miesiące przed rozpoczęciem zdjęć. Na uwagę zasługuje młoda aktorka Pauline Burlet odtwarzająca rolę Lucie. Na poziomie świadomości wierzy, że kocha swojego przybranego ojca Ahmada i większość jej działań jest konsekwencją tego uczucia. Nie gra tego co ciągnie podświadomość granej postaci, gra tu i teraz, świadomość, która nią kieruje.
