Działania mafii, oprócz znanej nam z mediów działalności przestępczej to także, korumpowanie sądów i prokuratury, korupcja polityczna, oszustwa bankowe , upadłościowe, wyrafinowane zabójstwa, handel narkotykami, infiltracja, manipulowanie politykami, świadkami, pranie brudnych pieniędzy. Działania takie uznawane są obecnie za największe zagrożenie społeczne. Kartele próbują przeniknąć instytucje państwowe, są w stanie destabilizować system polityczny zawarty w monteskiuszowskim trójpodziale władzy. Przenikają świat mediów.
Banki wykrywają setki nietypowych operacji dziennie. W przypadku wielu transakcji wątpliwości są na tyle duże, że sprawy są przekazywane odpowiednim służbom.
Śledczy zajmujący się przestępstwami finansowymi często boją się reagować. Eksperci uważają, że w wyniku kryzysu problem prania brudnych pieniędzy może się jeszcze pogłębić. Na początku 2000 roku, wg serbskiego ministra spraw wewnętrznych Dušana Mihajlović’a, serbska mafia dysponowała większymi przychodami niż rząd Serbii. Slobodan Miloszević , prezydent Serbii, chroniony był przez mafię w zamian za polityczne koncesje.
Kryzys gospodarczy łączący się z atmosferą pesymizmu i niepewności, zmiany w obyczajowości i tożsamości , rozrost przestępczości wymykającej się prawu, powodują odrodzenie się filmu noir. Gatunek w kinie amerykańskim, wywodzący się z kina gangsterskiego, rozwijany głównie w latach 40, unikający jasnego podziału na dobro i zło, pokazujący często niewyjaśnione zbrodnie, unikający moralizowania i happy endów. Termin film noir narodził się na gruncie francuskiego filmoznawstwa. Po raz pierwszy użył go krytyk Nino Frank w 1946 roku. Nazwa została zaczerpnięta od Serie Noir, serii wydawniczej Gallimard, w ramach której ukazywały się francuskie wydania amerykańskich powieści kryminalnych. Zdawałby się gatunek po „Chinatown” i „Taksówkarzu” zapominany.
W dwa lata po szwedzkiej premierze Martin Scorsese przenosi, europejski film noir, Daniela Espinosy „Łatwe pieniądze” do kin w USA, nadając mu ważną rangę, jakby chcąc w pojedynkę zmienić nurt współczesnego kina. Skomplikowany, wielowątkowy obraz o samotności człowieka w obliczu pełzającej korupcji dwudziestego pierwszego wieku. Człowieka ,wciągniętego do wielokulturowego świata przestępczego podziemia, z konsekwencjami, które są katastrofalne. Moralna szara strefa, gdzie publiczność musi myśleć o tym, co czują i co uważają za dobre lub złe, przeciętni ludzie wplątani w świat przestępczy. Niejednoznaczność moralna bohaterów w mrocznym klimacie skandynawskiego krajobrazu i dziwnie operującego oświetlenia, świetnie przedstawiona dzięki szerokiej gamie umiejętności reżysera.
Obraz oparty na najlepiej sprzedającej się książce w Szwecji Jens’a Lapidus’a (scenariusz tego „męskiego” filmu napisała kobieta- Maria Karlsson) "Cash Snabba" , operuje zaburzoną, skomplikowaną chronologią, mroczny i niepokojący, z silnymi kontrastami , agresywny w montażu, dezorientujący widza przez oszczędne wykorzystywanie pełnych planów, żywe zbliżenia, rozedrgany kadr, utrzymuje wysokie napięcie, uruchamiając w widzu pokłady testosteronu . „Easy Money” koncentruje się wokół trzech osi narracyjnych i trzech głównych postaci kluczowych dla fabuły: JW (grany przez Kinnaman, przystojniak o lodowatym blasku) – obiecujący student ekonomii, który imprezuje ze swoimi bogatymi kumplami z uczelni. Pozuje na syna dyplomaty, ale w rzeczywistości to syn alkoholika zarabiający na chleb jeżdżąc taksówką, mieszkający w tanim akademiku. Zazdrości kolegom, których stać na wszystko. Zakochuje się w dziewczynie z wyższych sfer. Aby mieć więcej pieniędzy na wystawne życie, wplątuje się w ciemne interesy. Jorge (grany przez Matias’a Padin Varela) - właśnie uciekł z więzienia. Chce zgarnąć duży szmal, a potem czmychnąć z kraju. Ma plan. Ale po piętach depczą mu nie tylko stróże prawa, lecz także Serbowie, którym podpadł. Mrado (grany przez Dragomira Mrsic’a byłego kryminalistę, członka grupy napadającej na banki) – Serbski egzekutor mafii, który stara się pogodzić obowiązki pracy z nowo przyjętymi obowiązkami ojca. Choć pozornie tak różni ludzie, spotykają się jednak na kolizyjnym kursie.
Ekranizacja bestsellerowej powieści Jensa Lapidusa „Snabba Cash” odniosła w Szwecji olbrzymi sukces kasowy w 2010 roku i na kilka tygodni zdominowała szwedzki box office, spychając z pierwszej pozycji „Avatara”. Zostały nakręcone dwa sequele do filmu.
Na zdjęciu wydawnictwo Gallimard Serie Noir ze mną na okładce
