Lucas pracuje jako opiekun przedszkolny. Niedawno rozwiedziony i jest w trakcie procesu uzyskiwania opieki nad nastoletnim synem. Ona, paroletnia, córką jego najlepszego przyjaciela. Klara jest malutka i bardzo słodka. Czasami, w związku z jej kłopotami rodzinnymi Lucas odprowadza małą do przedszkola, ona zabiera na spacery jego psa. Potrzebę kontaktu z ojcem zapewnia Lucas. W dziecku rodzi się poczucie bliskości i potrzeba jej okazania. W przedszkolu, kiedy Lucas nie chce przyjąć jej daru serca i wyjaśnia, że dzieci i dorośli nie powinni całować się w usta, Klara poczuje odrzucenie. Przy całej niewinności jej wieku, idzie do dyrektorki przedszkola by odreagować. „ Nie lubię Lucasa”- mówi mała, kobieta rozbawiona – „ Ale dlaczego?” " Bo jest brzydki i ma siusiaka" „ Ależ wszyscy chłopcy mają siusiaki” „Ale jego siusiak jest sztywny!” Klarze koledzy pokazali wczoraj zdjęcie pornograficzne i stąd to skojarzenie ale tylko my jesteśmy po stronie wszechwiedzących. Dla dyrektorki to sygnał by włączyć czerwony przycisk i wszcząć standardowe procedury. Rodzi się dramat, z którego nie będzie już dla nikogo drogi powrotnej. W pułapkę wpadają wszyscy. Zła myśl staje się zabójczym wirusem rozprzestrzeniającym się w dobrze zorganizowanej, żądnej ofiary, ogarniętej obsesją pedofilii, społeczności miasteczka. Słowa dziecka stają się święte, nie ma więcej wątpliwości, gdy po drugiej stronie znajdą się dorośli, wciągnięci w całą sprawę. Będą bać się ośmieszenia pomyłką, będą oczekiwać potwierdzenia swojej tezy a dziecko będzie wyczuwało oczekiwania dorosłych. Dorośli podtrzymają iluzję Klary, a niemożność opowiedzenia o zdarzeniu wytłumaczą szokiem pourazowym, który wymazał z pamięci cały incydent. Ona dorośnie w przekonaniu, że była ofiarą, tego, czego naprawdę nie doświadczyła. Będzie myślała, że doznała zła i będzie utwierdzała się w tej iluzji. Oszczercy będą myśleć, że stają po stronie prawdy. Polowanie na czarownice będzie rozpoczęte. Lucas będzie musiał walczyć nie tylko z wymiarem sprawiedliwości i kłamstwem, z którego wyjdzie zwycięski ale też z powolną trucizną: plotkami i pogłoskami, które go zrujnują i doprowadzą w końcu do próby zamachu na jego życie.
„Przeciętny, racjonalny świat jest moim wrogiem”- Tak mówi Thomas Vinterberg reżyser i scenarzysta „Polowania” o swoim dziele - „W ciemną zimową noc 1999 roku, ktoś zapukał do moich drzwi. Gdy otworzyłem, zobaczyłem znanego duńskiego psychologa dziecięcego, który stał w śniegu z jakimiś dokumentami w rękach i bredził coś o dzieciach i ich fantazjach. Mówił o zjawisku stłumionej pamięci i, co było dużo bardziej niepokojące, o swojej teorii, że myśl jest jak wirus. Nie wpuściłem go do środka i nie przeczytałem dokumentów, które przyniósł ze sobą. Pożegnałem go i poszedłem spać. Dziesięć lat później potrzebowałem psychologa. Zadzwoniłem do niego i w ramach spóźnionej grzeczności, przeczytałem te dokumenty. Zaniemówiłem z wrażenia. Poczułem, że jest to niesamowita historia, którą koniecznie trzeba opowiedzieć. Historia o współczesnym polowaniu na czarownice. „Polowanie” jest rezultatem tego co przeczytałem.” Notatki psychologa staną się bazą kluczowej sceny filmu- przesłuchania dziecka, w której lekarz będzie bardziej poszukiwał potwierdzenia swoich teorii niż prawdy.
W swoim poprzednim filmie- „Uroczystości” (duń. Festen, 1998) Vinterberg opowiadał historię syna, który podczas jubileuszu sześćdziesiątych urodzin ojca, odkrywa przy zaproszonych gościach rodzinną tajemnicę, szokującą prawdę, oskarżając ojca o utratę niewinności, o molestowanie seksualne siebie i swojej siostry-samobójczyni.
Thomas Vinterberg w swojej wolności twórczej jest zawsze o krok przed polityczną poprawnością, przed medialnym punktem widzenia. „Polowanie” to antyteza poprzedniego filmu, dzieło odkupienia, identyfikacja nowego szczepu niegodziwości, wskazaniem nowych ofiar, wkroczeniem na nowe zgniłe, zepsute terytorium.
„Polowanie” Thomasa Vinterberga, które zachwieje naszą wiarą w społeczeństwo, stanie się laureatem EFA, Europejskiej Nagrody Filmowej, Nagrody Publiczności na Festiwalu w Vancouver, Ekumenicznej Nagrody Festiwalu Filmowego w Cannes, gdzie Mikkelsen odbierze również za rolę Lucasa, zasłużoną Nagrodę dla Najlepszego Aktora.
Mikkelsen jest na ekranie praktycznie w każdym momencie filmu, one-man show. Na jego sukces oprócz ukazania wielowymiarowości, składa się wiarygodność przedstawianej, w zmiennej sytuacji życiowej postaci. Po trudnym rozwodzie, Lucas, czterdziestokilkuletni mężczyzna, znajduje nową dziewczynę, pracującą z nim w przedszkolu polską emigrantkę. Nowa praca, pozwala odbudować relacje z Marcusem, nastoletnim synem. Nic nie powinno odmienić tendencji wznoszącej życia twardego faceta. Myśliwego, budującego w macho zabawach związki z męską częścią społeczności duńskiego miasteczka. Otwierająca scena zbiorowej zimowej kąpieli z odkrywaniem męskich nagości, polowanie na sarny, staną się symbolem całego filmu. Lucas po oskarżeniu o molestowanie podopiecznej, walczy o swoje życie w sensie przenośnym i dosłownym. O godność, domaga się sprawiedliwości. Sam przeciw wszystkim w walce z popularnym werdyktem, o zniszczoną podejrzeniami i półprawdami reputację. Społeczność nie ma problemów z wiarą w kłamstwo, gdy w podobne przypadki obfitują opowieści medialne. Piękne sceny z synem Marcusem. Załamanie nerwowe po wrzuceniu kamienia do mieszkania, otruciu psa. „Wirus myśli” przed którym zdawałoby się nie ma ucieczki. Mikkelsen, śledzi ludzkie słabości, dokonuje wiwisekcji kruchego ludzkiego charakteru. I gdy myślimy, że społeczeństwo zrozumiało swoją pomyłkę i Lucas wygra walkę a film zakończy się kiczowatym happy endem, podczas polowania dochodzi do zamachu na życie głównego bohatera.
Wśród dzieci, portret Klary przedstawiony przez Annikę Wedderkopp jest absolutnie genialny. Każda, z nią scena nie pozostawia nas obojętnymi. Naturalne oświetlenie jest używane, aby dopasować poziom emocji dziecka. Gdy otoczona miłością, paleta kolorów jest ciepła i przytulna, wraz ze wzrostem lęku, pojawia się w cieniu.
